Nikt nie płacze, nawet Anielka – świadectwo Mamy, której córeczka odeszła po 4 dniach

Polecamy artykuł opisany na portalu Stacja7.pl:

Przerasta mnie to szczęście i nie zapomnę Wam nigdy, że o nią walczyliście” – napisała 4 lutego na Twitterze Irena, mama 4-dniowej Anielki z bezczaszkowiem, dziękując za liczne modlitwy, o których była zapewniana. Użyła tego medium, ponieważ wraz z mężem chcieli dać świadectwo.

W odpowiedzi na post posypały się liczne komentarze wzruszonych użytkowników Twittera zapewniające o dalszej modlitwie, wychwalające odwagę rodziców Anielki lub wręcz nazywające ich bohaterami. – Nie jesteśmy bohaterami, czujemy się bardzo szczęśliwi i gotowi na jej odejście do Nieba – odpowiadają Irena i Maciej – rodzice, którzy na porodówkę jechali z kompletem ubranek do trumny, a w najbliższych dniach mimo wszystko będą mogli przedstawić najmłodszą córkę pozostałym dzieciom.
Ich historii słuchamy na oddziale stołecznego Szpitala św. Zofii, gdzie 1 lutego Anielka przyszła na świat. Zgodzili się opowiedzieć ją za pośrednictwem Stacji7. Podczas naszej półtoragodzinnej rozmowy nikt nie płacze, nawet Anielka. Anielka tylko mruczy.

Czytaj dalej na stacja7.pl

Odeszła do Boga Agnieszka Pisula. Jej dziecko jest zdrowe i dobrze się rozwija

Fragment z artykułu opublikowanego na stronie http://kslpmazowsze.pl/?p=1717#more-1717

Dr n. med. Agnieszka Pisula, zmarła 28.03.2018, w Wielkim Tygodniu w środę, po kilku miesięcznym intensywnym leczeniu chemioterapeutycznym, dobranym, tak aby nie szkodziło dziecku w łonie matki. 21.02.2018 dr Agnieszka urodziła cieciem cesarskim, w 31 Hbd  tygodniu ciąży, swoje czwarte dziecko, dziewczynkę. Bogna Joanna jest zdrowa i dobrze się rozwija. Dzięki decyzji śp. dr Agnieszki., która nie zgodziła się na usunięcie ciąży, co zaproponowano jej w związku z leczeniem onkologicznym, jej dziecko żyje i zdążyło swym pięknym uśmiechem ucieszyć śmiertelnie chorą mamę.

 

Świadectwo Eli i Grzegorza

W 2017 roku, w lipcu, obchodziliśmy 9-tą rocznicę sakramentu małżeństwa. Poznaliśmy się dość
nietypowo, gdyż poprzez internet. Zaczęliśmy ze sobą czatować, potem było spotkanie, jedno,
drugie i tak zostaliśmy parą, by po 5 latach znajomości powiedzieć sobie sakramentalne „Tak”. Po
ślubie zamieszkaliśmy w wynajętej kawalerce, ja rozpoczęłam pracę w szkole, a mąż był
aplikantem na uczelni. Wszystko układało się dobrze, były, wiadomo jak to na początku drogi
razem, i wzloty, i upadki, ale staraliśmy się wzrastać w tym powołaniu, które Bóg nam podarował.
Przyszedł też czas na zakup własnego mieszkania, do którego wprowadziliśmy się w 2011r., trzy
lata po ślubie. Wtedy też pojawiło się w naszych sercach pragnienie powiększenia rodziny.
Pragnienie, które dojrzewało w każdym z nas, by w końcu mogło ujrzeć światło dzienne.
Uznaliśmy za normalną kolej rzeczy, że niedługo się uda i będziemy mogli obwieścić światu, że
spodziewamy się nowego życia. Jeszcze w tym samym roku udaliśmy się na pielgrzymkę do
Rzymu, powierzając Janowi Pawłowi II szczęśliwe poczęcie. Czekaliśmy spokojnie, kiedy to
nastąpi. Niestety z miesiąca na miesiąc sytuacja stawała się coraz bardziej napięta, bo upragnione
poczęcie nie następowało, a my czuliśmy się sfrustrowani, bezsilni i pytaliśmy Pana Boga
„Dlaczego?”. Najpierw nie miałam stałego lekarza prowadzącego, z czasem trafiłam pod opiekę
dobrego specjalisty w dziedzinie, o którym usłyszałam od znajomej na jednych z rekolekcji. Po
dwóch latach bezowocnych starań zajścia w ciążę, różnych diagnoz i doraźnego leczenia,
postanowiliśmy zgłosić się do poradni naprotechnologicznej po pomoc. Przeczytaliśmy na ten temat
artykuł w „Gościu Niedzielnym” i stwierdziliśmy, że musimy spróbować. Wiedzieliśmy, że jest to
już dość długi czas oczekiwania i coś musi być nie tak, chcieliśmy podjąć kompleksowe leczenie,
chwyciliśmy się tego jak ostatniej deski ratunku. Trafiliśmy tam na wspaniały zespół lekarzy i
specjalistów, którzy stopniowo nas diagnozowali i zaczęli wdrażać sensowne leczenie, które
zgodnie z zasadami naprotechnologii jest rozłożone w czasie. Nie było to dla nas łatwe, gdyż w
każdym niemalże miesiącu coś się działo: badania, wyniki, wizyty i tak w kółko. Stopniowo
byliśmy tym zmęczeni, tym bardziej, że od rozpoczęcia leczenia mijał rok za rokiem, a ciąży nadal
nie było. W końcu, ja zdecydowałam się zrezygnować na rok z pracy zawodowej i przeznaczyć ten
czas na zajęcie się swoim zdrowiem, licząc po cichu, że wtedy musi się udać i wreszcie zostaniemy
rodzicami. Przed rozpoczęciem przerwy udałam się na pieszą pielgrzymkę do Częstochowy (mąż
nie mógł mi towarzyszyć, ze względu na pracę, ale szedł ze mną duchowo), niosąc do Maryji tylko
tę jedną intencję: żeby Bóg zechciał obdarować nas potomstwem. I tutaj znowu nasze ludzkie plany
okazały sie mierne w skutkach, gdyż czas urlopu się kończył, pielgrzymka odbyta, a dziecka nadal
nie było w naszym życiu. Wtedy trafiła się nam możliwość odbycia podróży do Stanów
Zjednoczoych, nad którą bardzo długo się zastanawialiśmy: lecieć, nie lecieć…Chodziło głównie o
koszty, czy męż dostanie urlop, ale ostatecznie postanowiliśmy nie rezygnować, stwierdzając, że
taka szansa nie szybko się nam trafi kolejny raz, i polecieliśmy. W USA spędziliśmy cudowny
miesiąc czasu, odwiedzając rodzinę, podróżując i zwiedzając intensywnie co tylko się dało
zobaczyć. Po powrocie mąż szybko wrócił do pracy, a ja z niepokojem szykowałam się też na
powrót po roku przerwy.
I tutaj spotkała nas ogromna niespodzianka, gdyż za jakiś czas od przyjazdu okazało się, że jestem
w ciąży. Byliśmy bardzo zaskoczeni i tak bardzo szczęśliwi! Od razu udałam się do lekarza, który
potwierdził ciążę i tak spełniło się nasze wielkie pragnienie! Dzieciątko poczęło się za granicą w
miesiącu sierpniu. Nie według naszych, ludzkich planów, ale według woli Bożej. Było to
Dzieciątko bardzo, bardzo wyczekane i jednocześnie wielki cud, gdyż wyczerpaliśmy już w sumie
wszystkie możliwe przyczyny niepowodzeń związanych z poczęciem.
Cały okres, kiedy Maluszek przebywał pod moim sercem, znosiłam bardzo dobrze. Byliśmy
pod opieką wspaniałych lekarzy, ludzi, którzy rozumieli nasze obawy, zawsze potrafili nas
wysłuchać, dobrać odpowiednie suplementy i super się nami zająć. Synek Maksymilian (imię
otrzymał na cześć św. M.M.Kolbego, czciciela Maryji Niepokalanej) narodził się w maju 2017
roku, jest silny i zdrowy. Rozwija się bardzo dobrze i jest naszą wielką radością! Został powierzony
Maryji i wiemy, że to ona wstawiła się za nami u swego Syna. Jesteśmy wdzięczni przede
wszystkim dobremu Bogu, że wysłuchał naszych próśb, że okazał się Bogiem wiernym swemu
słowu. Ale też podziękowania należą się wszystkim, którzy otaczali nas modlitwą w tym trudnym
dla nas czasie starań oraz podczas ciąży. Modlitwa ta przebijała niebo i czuliśmy jej moc każdego
dnia! Wielkie dzięki składamy też na ręce lekarzy, którzy towarzyszyli nam w tej niełatwej drodze
do poczęcia, a później w trakcie ciaży, jak również przy narodzinach. Przed nami nowe role: bycie
rodzicami. Chcemy, aby Maks żył na chwałę Bożą, byśmy potrafili wychować go mądrze i w
wierze. Wiemy też, żeby na przyszłość się tak łatwo nie poddawać, walczyć do końca, choć po
ludzku nie ma już szans. I takie przesłanie kierujemy do innych par borykających się z problemem
niepłodności, aby uwierzyli, iż wszystko może się zdarzyć, a dla Boga nie istnieje nic, czego nie
mógłby spełnić.

Ela i Grzegorz, Rodzice Maksymiliana

Bóg podnosi, wywyższa

Jesteśmy młodym małżeństwem, choć nie jesteśmy bardzo młodzi:-) Ślub wzięliśmy 10 września 2016 r., ja miałem 30 lat, moja żona Ola 32. Do naszego małżeństwa zaprosiliśmy Pana Boga, co było dla nas naturalne i było oczywistością. Na Nim chcemy budować naszą rodzinę. Uznajemy to za konieczne i potrzebujemy tego. Jest Pan Bóg, a potem nasza relacja małżeńska i rodzina, którą On błogosławi. Mocno w to wierzymy, ufamy Panu Bogu i oddajemy Jemu nasze życie. Chcemy aby nasze małżeństwo było wspólną drogą ku świętości. Zaczynaliśmy z taki „wielkimi” planami i wciąż się tego trzymamy, choć nasz pierwszy rok obfitował w wiele cierpień i trudności.

Bardzo wiele w życiu otrzymaliśmy. Mamy kochające rodziny, które nas wspierają, mamy pracę, mamy gdzie mieszkać, niczego nam nie brakuje. Bardzo nam się to wszystko pięknie układa, patrząc z ludzkiego punktu widzenia. Już na samym początku naszego małżeństwa, w pierwszym miesiącu Pan Bóg pobłogosławił nam dzieckiem. W drugiej połowie października okazało się, że Ola jest w ciąży. Było to dla nas małym zaskoczeniem, że tak szybko, chociaż oczywiście bardzo się ucieszyliśmy. Zaczęły się realizować nasze wspólne marzenia o dużej rodzinie. Na pierwsze badania poszliśmy do ginekologa, o którym wiedzieliśmy, że podziela nasz sposób patrzenia na świat. Był nam polecony przez zaufane osoby. To był dobry wybór, bo trafiliśmy do osoby wrażliwej i rozumiejącej nas. Dla niego nie było niczym dziwnym, że to pierwsza wizyta Oli u ginekologa. Aż dziwne i przykre, że w dzisiejszych czasach może to budzić zdziwienie czy śmiech. Chcieliśmy sobie tego oszczędzić. Podczas pierwszej wizyty dowiedzieliśmy się z USG, że na samym początku ciąża była bliźniacza, ale prawdopodobnie jeden zarodek obumarł na samym początku. Drugi miał nieregularny kształt pęcherzyka i lekarz nie miał pewności czy będzie się dobrze rozwijać. Prosił nas o cierpliwość i spokój. Jak się miało później okazać, przez kolejne miesiące mieliśmy ćwiczyć te cnoty bardzo mocno. Na kolejnych wizytach, m.in. w 13 tygodniu ciąży, wszystko jednak wyglądało, że jest w porządku, dzieciątko rozwijało się w normie. Cieszyliśmy się, niepokój zniknął. Około połówkowego USG, 26 stycznia 2017 r. wybraliśmy się na kolejną wizytę. Myśleliśmy, że może już uda się dojrzeć jakiej płci jest nasze dzieciątko. I wtedy usłyszeliśmy „Bardzo mi przykro, ale dzieciątko jest bardzo chore, nie ma wód płodowych, prawdopodobnie jest to jakiś zespół genetycznych wad wrodzonych. Dziecko nie przeżyje. Za kilka dni albo tygodni obumrze, ale dojdzie do poronienia”. Był to straszny cios. Byliśmy zdruzgotani, bo każdy rodzic chciałby, aby jego dziecko żyło, chciałby je chociaż na chwilę zobaczyć, przytulić. Dla potwierdzenia diagnozy, po kilku dniach, udaliśmy się do hospicjum na konsultację z panią profesor. Na USG ponownie widać było główkę dziecka i niewiele więcej, ponieważ przez brak wód nie było czarnego tła. Pani profesor wzięła nas na rozmowę i potwierdziła diagnozę. Dziecko jest mniejsze niż powinno być (hipotrofia), jest bezwodzie i podejrzewa się triploidię (zespół wad genetycznych). Dziecko nie ma szans żyć.

W najbliższym czasie wiele razy mieliśmy usłyszeć, że jest to okoliczność, która pozwala nam zdecydować o „przerwaniu ciąży”. Często spotykaliśmy się z lekarzami, dla których nasze dziecko było tylko „płodem”, a możliwość jego zabicia i ukrócenia tego co nieuchronne, „humanitarnym traktowaniem Oli”. Dla nas nie była to żadna opcja, powiedzieliśmy, że nie chcemy się przyczynić do śmierci naszego dziecka. Jeżeli miało to nastąpić, to nastąpi. Oddaliśmy to Panu Bogu. Dzieciątko miało być z nami tutaj na ziemi tylko przez chwilę. Taka widocznie była wola Pana Boga i to miało przynieść jakieś dobro. Wtedy tego nie rozumieliśmy. Trudno to było przyjąć, bo przecież nasze ludzkie marzenia o tym aby dziecko żyło (nawet jeśli miało by być niepełnosprawne), nie były złe. Trudno jest odejść od ludzkiej perspektywy. Oddawaliśmy to Panu Bogu podczas modlitw. Staraliśmy się dziękować za to wszystko, co dobrego nas przy tej okazji spotykało. W tym czasie zaczęło się wokół nas gromadzić spore grono osób, z rodziny i znajomych, którzy zaczęli modlić się za nas i nasze dzieciątko. Czuliśmy od nich wielkie wsparcie. Pani profesor powiedziała również, że powinniśmy zrobić badania genetyczne (miały one potwierdzić diagnozę). Nam nigdy badania genetyczne nie były potrzebne, bo nawet jeśli by się okazało, że dziecko jest chore, ma jakieś wady, może zespół Downa, to i co z tego? Przecież i tak byśmy je kochali i chcieli się nim zajmować. Pani profesor twierdziła, że badania nie będą groźne dla dziecka. Jednak w Szpitalu Bielańskim lekarz, który miał pobrać igłą krew z pępowiny, nie podjął się tego zadania i my też nie chcieliśmy, ponieważ było bardzo duże prawdopodobieństwo, że zostanie wywołany poród albo dziecko umrze/zostanie uszkodzone. Nie udało nam się zrobić badań genetycznych.

Wkrótce okazało się również, że to nie wszystkie trudności, którym musimy stawić czoła. Ola dostała zapalenia gruczołu Bartholina. Antybiotyki nie pomagały i żona musiała trafić do szpitala na zabieg chirurgiczny. Po pierwszym zabiegu na Madalińskiego, wróciliśmy do domu. Jednak problem nie został rozwiązany i po paru dniach trafiliśmy na Karową. Drugi zabieg już pomógł. Wiązało się to z kilku tygodniową hospitalizacją. Ola była zamknięta w szpitalu, a ja codziennie po pracy ją odwiedzałem. Kiedy wydawało się, że rana goi się dobrze i będziemy mogli pobyć w domu razem i na spokojnie cieszyć się tymi kolejnymi dniami z naszym dzieckiem, Ola była zaniepokojona plamieniami, których dostała. Kolejny raz pojechaliśmy na Karową i okazało się, że to sączą się wody płodowe (są one cały czas produkowane przez łożysko i przez jakąś dziurkę wydostawały się na zewnątrz). Lekarze uważali, że trzeba wywołać poród, bo to bardzo niebezpieczne, jest to otwarta droga do zakażenia wewnętrznego, które może mieć poważne konsekwencje. Badania krwi pokazały, że jednak zakażenia nie ma, więc nie zgodziliśmy się na wywołanie porodu. Ta noc (9/10 marca), spędzona na korytarzu oddziału porodowego, kosztował nas bardzo wiele. Przez wielu lekarzy byliśmy postrzegani jak „dziwolągi”, którzy głupio się upierają przy utrzymaniu ciąży, która i tak nie ma szans. My jednak uznaliśmy, że póki nie ma zakażenia i życie Oli nie jest bezpośrednio zagrożone, to nie będziemy przyspieszać śmierci naszego dziecka i nie przyczynimy się do niej. To był mniej więcej 24 tc. Ola musiała zostać w szpitalu, żeby w razie czego personel mógł jej udzielić pomocy. W każdej chwili mógł się zacząć poród. Zaczęły się długie tygodnie leżenia na oddziale ginekologii. Niezwykle pomocne w przetrwaniu tego czasu, oprócz modlitw, były spotkania z najbliższymi, rodziną, przyjaciółmi, ale również psychologami i księdzem z hospicjum. Mieliśmy też na szczęście wokół siebie lekarzy, którzy nas rozumieli i wspierali w naszych decyzjach, dla których one nie były dziwne. Z niektórymi kontaktowaliśmy się telefonicznie, a z innymi osobiście. Pan Bóg działa przez ludzi i wierzymy, że nam ich zesłał. Szefowa kliniki neonatologii, również pani profesor, była pierwszą osobą, która 10 marca z medycznego punktu widzenia, rozmawiała z nami o naszym dziecku, o tym w jakim może być stanie, jakie konsekwencje dla jego rozwoju ma brak wód płodowych (przede wszystkim nierozwinięte płuca), co można zrobić jakby się urodziło na dniach. Okazało się, że można nasze dziecko traktować podmiotowo, nie tylko jako „płód w fazie ciąży”. To było dla nas ważne. Dla nas nasze dziecko było realne, było osobą, którą kochamy. Rosło może wolniej, ale rosło i Ola czuła jego ruchy, ja czasami również. Było ściśnięte i nie miało wiele miejsca, ale brzuszek był coraz większy i maleństwo czasami dokazywało. Oleńka mówiła do niego, puszczała mu muzykę, pisała listy, czytaliśmy mu. Staraliśmy się traktować je normalnie. Zawsze kiedy ktoś nas odwiedzał w szpitalu, bardzo się cieszyliśmy kiedy zauważał je, zwracał się do niego.

To były trudne tygodnie oczekiwania… w zasadzie na nieuchronną śmierć naszego dziecka. Kolejne badania USG niczego nie wyjaśniały, serduszko biło, ale nie było wiadomo w jakim stanie jest dziecko. W końcu zaczęły się pojawiać skurcze przepowiadające. Trwało to kilka dni. Wyglądało na to, że poród może być coraz bliżej, że może zacząć się w każdej chwili. Dziecko było ułożone pośladkowo, czyli pupą w dół. Z badania USG można było szacować jego wagę na 800-1000 gram. Zaczęto nam proponować cesarskie cięcie, ale nie chcieliśmy się zgodzić, bo to nie dawało żadnej gwarancji, że szanse dziecka się zwiększą, a jest ryzykiem i poważną operacją dla mamy. Lekarze sami rozkładali ręce nie potrafiąc zająć stanowiska. My musieliśmy podejmować decyzje. W końcu postanowiono o podaniu sterydów na rozwój płuc. Ola dostała również leki na wstrzymanie skurczy, ponieważ trzeba kilkudziesięciu godzin, aby sterydy zaczęły działać. Jednak akcja porodowa zaczęła przybierać na sile i 24 kwietnia 2017 znaleźliśmy się na sali porodowej. O godz. 11:51 na świat drogami natury (pupą do przodu) przyszedł na świat nasz syn Jeremiasz. Żył. Ważył 1100 gramów i to był 31 tc. Nasza radość i towarzyszące temu emocje są nie do opisania. Natychmiast zajął się nim zespół położnych i lekarzy z oddziału intensywnej terapii noworodka. Został zaintubowany. Ochrzciłem go wodą i został na kilka sekund położony mamie na piersi. W tym momencie chyba wszystkie te tygodnie w szpitalu, wszystkie te smutki i cierpienia zostały zmyte, starte. Ta chwila, to było dużo więcej niż się spodziewaliśmy.

Jeremiasz był w ciężkim stanie, ale walczył. Dzięki fachowej pomocy i świetnemu sprzętowi, przetrwał kilka najtrudniejszych dni. Jednak to nie był koniec naszych emocji. 30 kwietnia okazało się, że ma perforację jelit i musi być natychmiast operowany w Instytucie Matki i Dziecka przy Kasprzaka. Operacja się udała. Jeremiasz powolutku nabierał sił i dochodził do siebie. Dostawał masę leków, ale systematycznie można było je zmniejszać. Przeżył i dzisiaj już jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Jest bardzo silny. W Instytucie spędziliśmy jeszcze wiele długich tygodni. To był trudny czas z emocjami zmieniającymi się jak sinusoida. Były pogorszenia stanu Jeremiasza, infekcje, niby rutynowa operacja na przepukliny pachwinowe, która musiała być poprawiana z powodu nieustającego krwawienia… Ale z wszystkiego Mały wychodził obronną ręką i powoli uczył się samodzielnego oddychania i jedzenia mleka od mamy. Najpierw pokarm miał podawany przez sondę prosto do żołądka, a potem nauczył się jeść z butelki i z piersi. Różne badania genetyczne, które zostały wykonane już po porodzie, nie potwierdziły diagnoz z czasu ciąży. Jeremiasz nie ma zespołu wad genetycznych. Ma chorą jedną nerkę, ale poza tym wygląda na to, że nic mu nie jest i będzie mógł się rozwijać normalnie. 11 sierpnia 2017 wreszcie mogliśmy zabrać go do domu. Minęło długie 197 dni od momentu, w którym usłyszeliśmy że nasze dzieciątko jest bardzo chore i niedługo umrze. Dziękujemy Panu Bogu za cały ten czas, za nieoczekiwany dar i prosimy Go aby nas dalej wspierał na drodze bycia rodzicami. Ta przygoda w zasadzie dopiero się zaczęła. Wierzymy, że Pan nas nie zostawi, że jest z nami zawsze.

Tomek, mąż Oli i tata Jeremiasza oraz Jonatana (brata bliźniaka, który jest już w niebie).